Ад зораў – аж бела.
З паднебнай ральлі
ноч пільна, ноч сьмела
глядзіць у палі.
Лілова й зялёна
дыміць сенажаць,
дзе мокрым пласконьнем
туманы ляжаць.
Разбуджаны месяц
павіс на гальлі,
і пальцы, ўсе дзесяць,
камлі абнялі
так моцна, так шчыльна,
што сьцішаны ўздых
скаціўся у шыльнік
з хваін маладых,
парваў, расьцярушыў
бель месячных кос
і, ўзноў непарушны,
прыльгнуў да палос...
Боль, горычы, наўды
зьляцелі дзесь проч.
Ілгуць усе праўды, –
адна праўда – ноч!
1936, Равіч.
|
|
